Na een paar uur rijden, waarin je langzaam aan de grote steden achter je ziet verdwijnen, en de industrie plaats ziet maken voor heuvels, bossen, prachtige kleuren, en schitterende vergezichten.
We stoppen in een klein typisch Frans plaatsje. De mensen die je tegenkomt groeten je vriendelijk. Zij lijken geen haast te hebben, veel meer in het leven te staan. De tijd lijkt hier wel stil te staan!
We pakken de rugtassen, en nemen de tijd om elkaar te controleren. Zitten de bandjes goed, heb je je water bij je?
Je ruikt de geur van de bossen, overal waar je kijkt zie je groen. Op een enkel huis na, maar die past zich aan aan zijn omgeving, hoort er in thuis.
We beginnen aan de wandeling. Eerst het dorpje uit. Vriendelijk groetend. Even onwennig. Je bent nog steeds een gast. Je bent nog geen onderdeel van deze omgeving.
Na enkele hoekjes om te slaan is het pad naar het bos zichtbaar. Je hart gaat wat sneller staan, het pad is oud, leidt naar een andere wereld.
Langzaam past je geest zich aan aan de nieuwe omgeving. Je wordt je bewust van je lichaam, het ritme van de stappen, de ene voet voor de andere. De frisse lucht die je longen vult.
Het pad word steiler, het bos dichter. Je begint verschillende geuren te onderscheiden. Een beekje, wat dood hout, wat bloeiende bloemen. Kruiden.
Het pad is best zwaar. Hoe lang loop je al? Een kwartier? Half uur? Even word je overspoeld met emoties, je word volledig overweldigd door het bos. Het slokt je op, absorbeert je. Je bent een deel van deze machtige omgeving! Je kijkt met andere ogen om je heen. Een soort herkenning maakt zich van je meester. Oeroude instincten die al even onder de oppervlakte lagen, komen naar boven. Je ziet het ook aan je medereizigers! Sommigen zijn nog wat overweldigd, je gaat automatisch wat dichter bij elkaar lopen. Het pad wordt uitdagender. Stenen, rotsblokken, een beekje loopt dwars door het pad. Een paar oogjes kijken je nieuwsgierig aan vanonder het bladerdek. Je wil kijken wat het is, maar de groep loopt al door. Dan is het tijd om even te rusten. Je doet je rugtas voorzichtig af. Op een grote steen naast de beek ga je zitten, je voelt de koelte van de beek. De geuren uit het bos vullen je neusgaten. Je onderscheidt een veelheid aan geuren, maar kan de meeste niet thuisbrengen.
Even schiet het idee om een foto te maken door je heen. nee, je mobiel zou nu het moment verstoren. Waarschijnlijk heb je ook wel wat berichtjes, en eigenlijk heb je daar helemaal geen zin in. Je wil in het hier en nu leven! Je onderdompelen in deze ervaring!
Je eet een mueslireep, en drinkt wat water. Het water uit de beek ziet er helder uit, zou je het kunnen drinken? Het wordt afgeraden. Er kan altijd een bacterie in zitten. Altijd even koken of filteren! Je realiseert je dat je in een compleet andere wereld bent. Een wereld die troost, heelt, maar ook bedreigd. Je realiseert je dat je op anderen aangewezen bent.
Je gaat weer op pad. Rugtas om, en verder. De temperatuur zakt, de lucht veranderd, de geur ook. Meer zware geuren van aarde en regen.
Je gaat van het pad af, een ander pad op, kleiner. Meer alsof het door wilde dieren is gemaakt, dan dat het door mensen gebruikt wordt.
Een geritsel rechts van je! Voor je kan reageren rent een hert hard weg van de plek tussen het hoge gras waar ze even lag te slapen. Haar glanzende vacht danst tussen de bomen door, en weg is ze! Adembenemend mooi, fragiel, maar ook weer krachtig.
Het pad wordt zwaarder. De grond is niet meer mooi glad, maar oneven. Takken duiken regelmatig vlak voor je op. Je duwt ze weg, ze voelen koel aan. Je handen worden nat en waarschijnlijk vies. Je verdringt je neiging om ze af te vegen. Uiteindelijk ga je je handen toch niet schoon houden in het bos.
Aan de linkerkant is een open plek. Je kijkt zowat recht naar beneden! In de verte herken je het dorpje. Heb je al zo ver gelopen? Het uitzicht is schitterend, en geeft je een trots gevoel. Deze berg heb je bedwongen! Je hebt je eerste stappen gezet! De natuur voelt niet meer overweldigend, maar vertrouwd. Uitnodigend maar nog wel mysterieus. Je geniet maar kort van het uitzicht. Er is nog een weg te gaan.
De grond wordt wat glibberiger, de bossen weer dichter. Het is vochtig en koel. Maar je hebt het niet koud, integendeel, je krijgt het flink warm van al dat lopen! Je doet je jas uit, voelt de koele lucht op je huid.
Dan wordt het eindpunt voor die dag bereikt. Een open plek in het bos. Er liggen wat boomstammen om een kuil heen, waar nog wat zwartgeblakerde resten van een houtvuur liggen. De plek is duidelijk wel eens eerder gebruikt. je neemt plaats op een van de boomstammen. Terwijl er een vuur wordt gemaakt, worden de plannen voor de rest van de dag vertelt. De warmte van het vuur streelt je huid.
Het avontuur gaat beginnen!
